American crow

Het rode tentje staat aan de oceaan. Of, is de oceaan er wel echt? Het zilver van het water gaat naadloos over in de lucht. Stilte. Op het zachte klotsen van het water op de rotsen en het grindstrand en de schreeuwende kraaien na. Daar kom ik straks nog op terug. Op de kraaien.
Vanmorgen hebben we de klim over de bergrug die de Annapolis valley scheidt van de oceaan (Bay of Fundy) voortgezet. Een lieflijke landschap kwam daar achter vandaan.. Zeer pittige hellingen met vergezichten over het zilverkleurige water. Mooie Victoriaanse huizen met romantische waranda's. Altijd staan er twee kleurige 'bearchairs' klaar...
We dromen over dat zitten op zo'n waranda en uitkijken over de zee. Dan hoef je toch nooit meer weg? Of toch?
Na dertig kilometer kwamen we bij toeval hier terecht. Parkers Cove. Een haventje met wat vissersboten, de visafslag, piepklein die toevallig heerlijke lobsterrolls verkoopt. Geen winkel in de buurt (daarvoor moeten we die lelijke heuvels weer over) maar de mevrouw van de campground, die ons per golfkarretje het terrein liet zien, wilde ons wel wat onder de toonbank toe spelen.
Het besluit was snel genomen. We zijn toe aan een wasje. De kleren maar ook ons zelf. De campings grossieren niet in douches. En we hebben t even gehad met de hellingen.
Zo komt t dat ik deze middag niets doe. Naar het water kijk, en naar de kraaien. Ze vergezellen ons deze hele tocht. De American crow, zoals deze soort officieel heet is wat groter dan onze kraai. Ze zijn er s morgens vroeg, op een tijdstip dat je dat niet wilt. Tot ver in de avond. Altijd in groepsverband. Ze doen mijn gedachtes teruggaan naar de gehandicapte jongen. Hij praatte met de kraaien. Hoeveel gesprekken zou hij inmiddels alweer gevoerd hebbe? Hij wilde zijn aantal kilometers wat opschroeven. Van 26 per dag sinds de start op Canada Day (1-7) naar 40. Op zware schoenen en met een verminkt been. Eenzame kilometers. Uit de tekst die hij gaf kreeg ik de indruk van een door het ongeluk getroffen jongen maar vooral ook het sociale isolement wat erop volgde. Hij vertrouwde me toe dat hij jaloers op ons was. Dat we dit met zijn tweeen kunnen doen, dat hij zich alleen voelt. Dat de kraaien zijn troost en maatjes zijn. Dat kraaien een uitgebreide 'woordenschat' hebben (200 verschillende geluiden) wist ik uit mijn mooie boek over dierentalen. En dat ze hun doden berouwen door in stilte erbij te zitten. Maar dat ze hun jongen tot wel vijf jaar bij zich hebben en verzorgen, wist ik niet. Ze hebben een lange puberteit en de ouders zien op hen toe en beschermen ze tot ze oud genoeg zijn. Net zoals wij mensen doen.
Geen wonder dat de kraaien zijn maatjes geworden zijn.