Epiloog...against the wind..

against the wind zong eergisterenmiddag alweer Van op det tochtige terrasje waar we in tafelkleden gehuld onze canadeze vissoep zaten te verorberen en te wennen aan het klaarzijn met fietsen..de wind is gaan liggen...we zijn al een dag Boston in geweest..vertrouwd, maat toch ook wel heel veel stad ineens.. kunt is een manier om de overgang te vergemakkelijken..we vragen de weg naar het museum of contemporary art..in een mooi gebouw aan de havenfront belanden we op een tentoonstelling van een kunstenaar uit Jamaica die politiek geïnspireerd en geëngageerd installaties maakt van spullen van de straat..indrukwekkend, heftig..een Amerikaanse kunstenaar, Dana schultz., maakt grote doeken, vervormd realistisch geschilderd van absurde of sterk emotionerende taferelen..vrouw die zwemt met sigaret in de mond onder water, een vrouw die schaamte uitdrukt in lichaamspose...prachtig werk..we kijken ook nog naar bekend werk van Steve McQueen ...het brengt ons terug in het westerse bestaan..de stad blijft teveel, geen Macy nog even..we zoeken het oude gedeelte van de stad op...in een sfeervolle boekwinkel kopen we boeken, drinken wat, ik kijk naar buiten, naar het relaxte bestaan van Amerikanen , op weg naar fitness, telefoon in hand, fietsend...leuk volk ....kijken, dat is wat ik zoveel heb gedaan, wat ik ook in deze leuke stad niet kan laten...gisteren kwamen we laat terug op onze Airbnb en troffen op de porch de twee grote fietsdozen aan die we nodig hebben. We hadden onze gastvrouw gevraagd naar een bikeshop in deze buitenwijk...inderdaad ,die is er niet..maar zij moet toch de fiets van haar zoontje laten repareren...even bellen..inderdaad zijn er dozen en kunnen we er twee kopen..in haar big van kan ze die wel meenemen...vandaag bespraken we hoe ermee op het vliegveld te geraken..taxi...nee, zij zou ons wel brengen..dan haalt haar broer haar zoon wel van voetbal....de wondertjes van deze reis aan menselijke ontmoetingen houden niet op...

Vanmorgen ben ik gaan hardlopen. Mijn andere passie. Voor t eerst sinds 6 weken en op mijn fietsschoenen. Mijn benen protesteerden aanvankelijk. Doe het zelf maar. Na wat losmaakoefeningen liep ik vervolgens als een trein, of liever gezegd: als een fiets! In mijn eentje langs de oceaan, aan het einde van ons straatje, Myrthle street. Ik had alsmaar verder kunnen lopen. Moeiteloos liep ik in het stalende blauw alom. Daar ben ik ook maar ingesprongen, met kleren en al. Een met het blauw wat ons zolang vergezeld heeft.
Een meisje deed yoga oefeningen op haar surf plank. Verder niemand. Water en lucht.
Gisteren (Joop heeft er vast over geschreven maar om niet beïnvloed te worden lezen we t nog niet van elkaar) was dat in Boston wel anders. Na al die eenzaamheid en rust komen me de activiteiten die toeristen in een stad allemaal doen, absurd voor. Bij de toeristeninformatie vroegen we om een kaart van de stad. Een ongehoorde vraag haast. Je koopt 'tours', dan heb je geen kaart nodig. Ik wilde meteen weg. Laat maar zitten. Gelukkig was er de kunst die wat rust en ruimte bracht.
De stad, de praktische zaken die we voor vertrek moeten regelen, maken dat we langzaam aan in een andere modus komen. Onontkoombaar maar spijtig.
De ervaring van deze reis is te groot om nu al in een paar zinnen samen te vatten. Ik ga t ook niet proberen.
Against the wind. Hardship en de betoverende schoonheid van de ongerepte natuur. De grootheid van het landschap. NFL en 'the eastern shore' van NS. Voor eeuwig alleen met de oceaan.
Ik ben er trots op hoe we onze letterlijke en figuurlijke weg gevonden hebben. Hoe we de obstakels 'genomen' hebben. Op een vanzelfsprekende manier. Alsof de wetten die gelden in de ongereptheid van natuur en de wezens die erin leven ook over ons kwamen. Kalm, accepterend wat er is. Nou ja, niet dat we niet gevloekt hebben op de hellingen, op die wind...!
Een reis in vele opzichten.
Nu nog een laatste mailtje naar Terry. De man die, werkzaam bij een organisatie die de trail in NFL onderhoudt, die ons van allerlei informatie voorzien heeft. De man die foto's is gaan nemen van het wegdek, de shoulder, om ons een beeld te geven. Die we onderweg dikwijls gemaild hebben. We zouden hem ontmoeten in Gander, waar hij werkt. Helaas was hij net dat weekend weg en wij konden niet wachten. Goodbye Terry, en al die andere bijzondere mensen die we ontmoet hebben. Vaarwel eindeloze kusten van The Atlantic'.

'Geteisterde kust
Blijft eenzaam achter en wij
Verbannen verder'
2-7-2017