This is the end, my friend. (The Doors)

De prachtige blauw-grijze vogels deden zich vanmorgen op Winter ISLAND te goed aan de resten van ons feestelijke afscheidsmaal. Oesters uit de visgronden langs onze route: Nova Scotia, Maine en Massachusetts. Clams van hier dichtbij. Organisch gegroeide groente van een lokale 'farm'.
De vogels stortten zich met name op het zakje pistache nootjes. Keurig gedopt lagen de schilletjes klaar om naar de 'dump' te brengen. De brutaalste kwam bij ons ontbijt nog even kijken of dat ook lekker was en poepte daarbij op leunstoel die ook altijd meegefietst wordt.
Afscheid van een avontuur.
We fietsten oneindig lang geleden vanmorgen langs stranden en villawijken. Het eerste zicht op Boston. Een ontroerende ervaring.
Onze ogen signaleerden tegelijkertijd het Italiaanse kofiietentje langs de kant van de weg en alle remmen werden ingezet. Echte koffie! Voor t eerst! De Amerikaanse vriendinnen die daar zaten te kletsen begroetten ons hartelijk en verontschuldigden zich voor hun president. Zij hadden niet op hem gestemd en schaamden zich. Ze bleken onze koffies en muffins betaald te hebben. Met kushandjes uitgeleid vervolgende wij de weg.
Kort na deze vriendelijkheid werd het verkeer grimmiger. Een afslag verder en we reden op een autobaan op weg naar een smalle brug. Point of no return.
We merkten al snel dat auto's zonder blik naar rechts afsloegen waar het hen uitkwam. Niet gewend aan iets anders dan lucht aan die kant. Ondanks ons fluoriserend roze en geel.
Voor mijn ogen zag ik hoe een auto Joop de weg afsneed. Ik zag hem razendsnel het stuur omgooien en meebewegen. Uitsluitend geregeerd door mijn lymbisch systeem (oftewel: zonder na te denken) ging ik achter de auto aan en wist hem tot staan te brengen. En stelde hem een vraag: waarom doe je dit zo? Vier bruine ogen staarden mij sprakeloos aan. En deden hun verhaal. Van ontzetting en berouw. Van 'fucked up' raken door 'the Massachusetts traffic'. Al honderden kilometers noordelijker hebben wij mensen horen zeggen dat ze nooit door Boston durven rijden. Te gevaarlijk...!

Het was al goed. Wij ook wijzer geworden, reden verder over de stoep. Die op de brug opgeheven bleek. Dan maar lopend er over heen.
Na de brug weer een en al lieflijkheid. 25 miles limit wegen met uitzicht over de oceaan. Een zand sculptuur expositie. Lachende mensen. Fietsend over een brede boulevard. Nog een straatje links, nog eentje rechts. En daar was het. Het einde van deze reis. Lang voorzien en toch heel onverwachts.
Een hartelijke ontvangst. Onmiddellijke oplossingen voor onze praktische problemen (fietsdozen voor de terugweg), een bericht over onze verdwenen auto in Amsterdam, die eerder met een lekke band gesignaleerd was. De zorgzaamheid van Jeroen verwarmde ons. Alles in een wezenloze staat.
De was is inmiddels gedaan. De tent hangt te drogen. De tassen hergepakt. Geluncht bij een van de weinige restaurants in deze buitenwijk. Aangetrokken door de muziek die deze reis vaak door het hoofd speelde. Neil Young, de Canadees. Van Morrison, onze oude vriend. Cat Stevens, ook een oude vriend. Lekker uit de zon maar voor ons wat koud. Door de serveerster ingepakt in tafelkleden proostten wij op onze tocht. Melancholiek en dankbaar voor wat ons gegeven is. Een reis in meerdere opzichten.
En met het voornemen, verwoordt door een van onze meisjes, om het volgend jaar gewoon weer te doen.
On the road again!