A hard rain's a gonna fall

Onmiddellijk nadat wij onze intrek hadden genomen in de burgersmanswoning met twee huiskamers ging het licht van de belendende winkel en pompstation uit. Ook het mooie Esso bord werd donker. Stilte. Niemand meer in de buurt op de enkele langs razende truck dan. Wij zaten gezellig met een pizza en glaasje wijn op de bank, naast het plastic haardvuur.
Om 12 u , hoogtepunt van de Canada Day en zeker de 150ste, ging ik eens buiten kijken. Niets. In de verre omgeving geen enkele licht behalve dat van ons huis.
De Trans Canadian ligt bij Doyle's op een hoogvlakte. In de bus hadden we de waarschuwingsborden gezien: beware of strong wind gusts. Nergens in NFL eerder gezien. Die windstoten waren kennelijk niet de moeite van een bord waard. Maar toen was de woning al gereserveerd via de bus mevrouw en we wilden echt graag het laatste stuk fietsen. En het waaide nog niet alhoewel de voorspellingen Iet gunstig waren. We konden niet meer terugkomen op ons besluit, vonden we.
Ik stond daar op die verlaten snelweg, mijlen in de omtrek niets en de wind stak op. Spannend en knus, dacht ik nog. We doken in het heerlijke zachte bed en gingen slapen.
Midden in de nacht werd ik wakker van geluiden. De wind gierde om het verlaten huis. Ik werd bang. Daar zitten we dan. In the middle of nowhere. Alleen maar vanwege een idee. Het idee van een laatste stukje 'trail' vinden en befietsen. Wat doe ik mezelf en vooral wat doe ik Joop aan die toch al een beetje bang geworden is van de wind en de snelweg.
Toen ik uren later wakker werd gemaakt door het kopje koffie wat Joop me bracht, wist ik meteen: we gaan geen meter bij dit pompstation, het laatste voor de ferry naar Nova Scotia, vandaan. Daartussen alleen maar wildernis.
Joop had t snel geregeld. Een minibusje haalde ons op. De wind was inmiddels een regelrechte storm, erger dan we hier meegemaakt hebben, gecombineerd met stortregens. De auto streed met de wind en zeilde zo nu en dan over de weg.
Het desolate landschap gleed aan ons voorbij. Gehuld in mist, mysterieus, niet te doorgronden. Blikken op de oceaan, afgewisseld met eindeloze meren, bossen en bergen begroeid met boerenkool. Niemand, geen menselijke tekenen.
Zelfs het laatste stukje per fiets, onvermijdelijk, naar de boot, was een strijd met de elementen. Slagwinden, stortbui en kou maakten ons in de 10 minuten die we nog moesten fietsen doorweekt, koud maar ook overtuigd: dit is sterker dan wij.
Vooral voor mij is NFL een reis van overgave. Je komt zover je komt en kunt niets meer willen of plannen. Toen wij in St. John's waren was t 25 graden, heerlijk. Nu is t er 5 graden. In Twillinggate, waar we heen wilden, voordat mijn fiets begon te knarsen ( daarna geheel verdwenen) nu 2 graden. Een Newfy gezegde is: per dag heb je alle windrichtingen. En ook alle jaargetijden, zou ik er aan willen toevoegen.
Zo gleden de windgeteisterde kusten van NFL van ons vandaan. Terug in de mist. Ongrijpbaar, niet te "veroveren". De veerboot leek een notendop in de golven.
Het stemt me melancholiek niet 'alles' te hebben kunnen zien, niet alles te hebben kunnen ' veroveren' per fiets. We komen terug, hebben we elkaar beloofd. Maar dan wel anders georganiseerd. Met een camper, met fietsen aan boord.
Ondertussen gleed de boot rustiger wateren binnen. We konden weer gewoon lopen. Alles normaliseerde. De contouren van Nova Scotia tekenden zich af. 18 graden, met een wat warm aanvoelende wind. Heerlijk om de boot af te kunnen fietsen. Naar het wat verder van de haven afliggende motel te kunnen fietsen. Geen strijd, geen koude.
Wel een verschrikkelijk lelijk en duur geheel waar we nu zitten, dit motel in NORTH Sydney. In een 'vleugel' met Harley Davidson types. Open deuren, gesprekken over motoren, bier.
Een nieuw hoofdstuk van de reis. Het regent in ieder geval niet.