The colony of unrequited dreams

Land van onbeantwoorde dromen.
Ik las deze historische roman van Wayne Johnston dit voorjaar. Over de koloniale geschiedenis en ook van de spoorlijn. De aanleg daarvan vormde een onvoorstelbare sprong voorwaarts in de tijd voor dit land, waar tot in de vorige eeuw nog mensen zo geïsoleerd woonden dat ze niet wisten in welk land ze überhaupt woonden. Ze woonden in hun dorp, bij de oceaan en verder dan dat kwamen ze niet. Joe Smallwood, zoon van een lieve, maar altijd dronken en gedesillusioneerde schoenmaker, trok rond het eiland, over het ijs wel te verstaan om alle afgelegen dorpjes te bezoeken. En te vertellen over de vakbond. Al snel kwam hij er achter dat dit niet was wat de mensen hier nodig hadden. Dus luisterde hij simpelweg nar hun verhalen. Hij kwam met niets, had niets meer te bieden dan een getuige zijn van een andere wereld.
Hij liep ook over de spoorlijn. In de andere richting als wij nu doen. Hij wilde het spoorwegpersoneel, wat langs de lijn woonde in armoedige omstandigheden, vertellen over het werk van de vakbond en ze lid maken. Dus liep hij de 900 kilometer, door weer en wind. Zonder geld, goede kleding. Alleen met zijn passie en geloof in het goede.
Conception Bay. Daar sloeg hij af naar de 'branche' richting Bonavista schiereiland. Daar werd hij door puur toeval in een sneeuwstorm gered door zijn oude geliefde die aan het spoor werkte. Half bevroren. Daar, op dat punt zijn wij nu bijna. Nu is het land lieflijk. Overal vrolijk gekleurde huizen in goede staat. We wonen vannacht zelfs in een van hen. De oceaan aan het einde van het straatje.
Joe Smallwood is een van de politieke figuren die gebruikgemaakt heeft van de 'mars', van de tocht te voet, om een politiek statement uit te dragen.
Ghandi, het grote voorbeeld van Martin Luther King, was in 1930 misschien wel de 'founder' van de politieke pelgrimstocht met zijn 200 mile lange 'salt marche', hij velen in het binnenland wonenden aanspoorde tegen de wetten van de Britten in, hun eigen zout te gaan halen uit de oceaan.
Dat lees ik dan weer in Solnit.
En zo komt er hier veel samen. Het zwoegen en afzien maar ook de schoonheid en ontroering, de geschiedenis van dit landschap, de invloed van eeuwen isolatie op de 'Newfies' zoals ze zichzelf noemen.
Op naar de tweede dag op de trail. Het is niet simpel, dat weten we in ieder geval.