Een fietstas vol letters

"Terug naar het eiland waar de woorden het eerste verschenen uit de koffer met letters die ik een leven lang voortzeul. Wind, het eerste licht, de ochtend vol gesprekken van vogels, karekiet, kluut,..". Uit: monniksoog door Cees Nooteboom.

De eerste regel tekst die ik deze 22ste juli, mijn verjaardag, lees. Gewekt door Joop met een kopje koffie en cadeautjes. Twee dichtbundels ( de ander: Perquin: meervoudig afwezig), een souvenier uit NFL en een ginkgo ring.
Een dag die nog meer cadeautjes in petto heeft. Maar daarover straks.
Gisteravond laat, bij het kampvuur, mijmerde ik over mijn verjaardagen -op-de-fiets. Vroeger met Jan naar Engeland en Ierland, Denemarken en later meerdere keren Frankrijk en tot slot Portugal. Op mijn 19e kocht ik bij 'Ome Arie' in de Pijp een racefiets-damesmodel. Ongehoord. Op straat werd ik nagejouwd: 'een meid op een racefiets..'.
We kochten een lichtgewicht tentje. Nog zo een ongehoorde aankoop voor arme studenten. 'De hommel' heeft ons vele jaren droog gehouden. Eenmaal at een knaagdier ons brood op dwars door de tentwand heen. Ik heb hem nog steeds.
Zware canvastassen, spijkerbroek aan de billen. Daar gingen we, elke zomer. De uitvinding van de 'Carrymore' tas was een wonder van vernuft voor ons. Ook die heb ik bewaard. En dus altijd jarig op de fiets. Je kunt mij niet blijer maken dan slapen onder de blote hemel en een maaltijd aan het kampvuur.
En daar zit ik dan op mijn 63 ste verjaardag. Met Joop in een mooi bos bij een meer. Kinderstemmen op de achtergrond. Ze vieren 'X-mas in July', een traditie die we al in Canada tegenkwamen. Oesters op tafel, worst gemaakt van vis voor op het vuur, wijn in twee kleuren, een geitenkaasje met blueberries toe. Brood en eieren voor morgenochtend, havermoutkoeken voor de energie. We kochten dit alles in een fantastische winkel met lokaal geproduceerde dingen. Allemaal 'organic' en eerlijk. Met kilo's aan spullen kwamen we buiten.
Op dat moment gebeurde er weer een wondertje.
Maar laat ik beginnen met het eerste wonder van de dag.
Na mijn verjaardagsontbijt moesten we aan de slag: een spaak repareren. In t achterwiel, aan de niet -cassette kant. Maar we kregen de spaak er niet in. De cassette moest er af. Dat is een van die weinige dingen die erg lastig zijn om zelf te doen. De lieve mensen van gisteren hadden hun fietsenmaker ingeseind dat we zouden komen. Maar dat ging niet.
Toen we hem eenmaal gebeld hadden, kwam hij onmiddellijk. Zo snel dat we halsoverkop de hele zaak moesten in pakken. En daar gingen we. Ik tussen de tassen in de (ruime) achterbak, de fietsen achterop.
We hebben Brunswick verkend terwijl de fiets werd gemaakt. Zeven spaken bleken beschadigd door het eerdere gedoe met de derailleur. Een prachtig stadje uit eind 19e eeuw, gebouwd door de ' settelers'. De Indianen waren in deze streken met eindeloos vele zeearmen, eilanden en schiereilanden (allemaal ooit uitgesleten door de gletschers vanaf de Noordpool) natuurlijk veel beter thuis. Om zich te beschermen werden de stadjes gebouwd rond heel brede straten. Dan kon je de Indianene zien aankomen. Allemaal verdwenen. Geen Indiaan meer over. Hoewel veel mensen nu graag zouden willen kunnen aantonen dat ze Indiaans bloed hebben. Dan krijg je (in Canada althans) extra geld...
We hoefden opnieuw amper iets te betalen voor deze uitgebreide reparatie.
Na deze onverwachtse (en eigenlijk niet 'verantwoorde') vrije ochtend, moest er toch weer gefietst. Op naar een campground ten Noorden van Freeport. Over Pleasant road. Zo aangenaam was dat niet, want de hellingen waren, zeker onder deze weersomstandigheden, 'killing'.
En toen dus die heerlijke winkel met al die heerlijkheden die we al zo lang moeten ontberen." Ga nooit met honger winkelen", zei mijn moeder altijd. Ze had gelijk. Eenmaal terug bij de fiets paste het er gewoon niet normaal op. Uitpuilende plasticzakken bovenop de al volle tassen.
Toch eerst maar een broodje eten voordat we gaan. In de schaduw zochten we een bankje. Er zat al een stel te lunchen en we schoven aan. Het bleken fietsers. Ze waren zelfs in Nederland geweest. John heeft Parkingson, fietsen doet hem goed, terwijl hij autorijden aan Nancy moet overlaten.
Ze brachten onze boodschappen naar de campground een heel stuk verder op. En niet alleen dat. Resoluut laadde Nancy ook onze andere tassen in. De navigatie werd gestart en weg waren ze.
De weg die we nog moesten gaan naar de campground (volgens alle informanten " just rond the corner and a flat road" bleek lang en steil.
Door dat wondertje zit ik nu aan mijn verjaarsdineetje met Joop aan de oesters. Enorm en zwaar. En drinken we twee kleuren wijn. Ongehoord.
En lees ik straks verder in Nooteboom. Over de letters uit zijn koffer. Over de vogels, en het licht van zijn landschap. Uit mijn fietstassen willen ook steeds letters komen. Kleine lettertjes, maar toch!