Imagine all those people

Een klein motel langs een verlaten tweebaansweg. Verwaarloosd, de weg althans. Op het parkeerterrein voor het motel stopt een pickuptruck. De chauffeur pakt zijn mobiel en wacht af. Een andere auto draait het terrein op en gaat zitten bellen. Enige tijd gebeurt er verder niets. Dan verschijnt er een frivole, zeker voor deze omgeving, witte luxe auto. Sportmodel, zouden wij t noemen en parkeert naast de eerste pick-up. Een vrouw stapt uit. De man ook. Ze kijken elkaar niet aan maar lijken wel met elkaar te maken te hebben. Wat is dit voor een plek? Zijn wij op een 'pick up' plek beland met onze take away koffie en restanten brood en kaas? Dan haalt de vrouw een kind van de achterbank en een rugzak. Het kleine meisje van hooguit 3 jaar staat er bedremmeld bij. Er wordt geen woord gesproken. De vader neemt de rugzak aan en pakt de hand van het kind. De vrouw stapt onmiddellijk weer in en rijdt weg. De kokkin van het restaurant bij het motel, die ons gisteravond laat, na de vermeende fietspech nog zo lief bediende, komt naar buiten. Ze zwaait naar het kind en roept haar naam. Dit tafereel vindt kennelijk geregeld op deze plek plaats.
Ook de auto met de bellende man verdwijnt en het is weer stil.
Al die levens die voorbij komen. Ook net nog. Het meisje achter de balie van het motel. Ze spreekt een onverstaanbaar 'Newfy' dialect en was aanvankelijk wat afwerend. Vanmorgen had ze meer lef. Ze vroeg of we dit elk jaar doen, zo fietsen. Ze vond het geweldig allemaal. " And your tan.." zei ze terwijl ze haar melkwitte armen ontblootte. In haar hals zag ik vurige eczeem plekken. Ze deed me denken aan Donna. Van het stel wat ons enkele dagen geleden oppikte in Clovertown, toen we drijfnat naast de snelweg stonden. Zij en haar man Larry lieten ons hun 'neighbourhood' zien. Waar ze geboren en getogen zijn. Donna's ouderlijk huis staat in een piepklein dorpje aan een fjord. Klein houten huis waar het gezin woonde met veel kinderen. Donna ging uit huis toen ze 16 jaar oud was. En kreeg waarschijnlijk zelf al snel kinderen. Ik schat haar tussen de 50 en 60 jaar. Met inmiddels 9 kleinkinderen waarvan ze er eentje ' raised, all by my self".
Hun huis staat 2 kilometer verderop. Dit is hun wereld. Ze wilden ons alles laten zien. "We ain't nothing else to do...". Donna wilde graag vertellen. Invalide geraakt door een ongeluk. Een teenager reed op haar auto in, al sms-end Ze kan haast niet meer lopen. Larry kan ze niet mee krijgen op een vakantie of zo. Die heeft zijn werk. Toen ze ons bij de 'cabin' afgeleverd hadden en al onze tassen naar binnen gedragen hadden, bleven ze dralen. Het voelde alsof wij hen verlieten. Ze achterlieten in hun wereld. " when it is raining, tomorrow, we will come and drive you.." zeiden ze nog.
We fietsten vandaag vanaf het motel naar Lewisporte. Het gerateld en geknars in mijn trapas wat ons gisteren zoveel zorgen baarde, bleek op mysterieuze wijze verdwenen. Mijn hele historie aan fietsen en fietsellende kwam even terug. Maar gelukkig draaide alles weer soepel. In lewisporte de bus genomen naar Deerlake. Voorwielen eruit, plastic om de ketting geplakt, ter bescherming en daar gingen we. Langs die eindeloos lange Trans Canadian. Alsmaar bos, tot zo ver het oog reikt. En niets dan bos. Geen dorp, geen weg. Alles vindt plaats langs deze snelweg. Wat heet. Het sukkelt wat aan. En zo zijn we hier beland. Vanwege de regen in een Bed and Breakfast. De eigenaresse stond ons al op te wachten. Er was geen ontsnappen aan. Had ik wel graag gewild. Waarom slapen in een bed met hoog opgetaste kussens en frutseltjes als je een gezellig rood tentje hebt..?
Dat is mijn gekte.