Could i have this dance for the rest of my life...

Langs Highway 1 south staat een enorme blueberry. Toch wel gauw 10 meter hoog. Het frame van binnen is van hout, de buitenkant van kunststof. Product van een familie 'in the blueberries'. We dronken er koffie en aten natuurlijk heerlijke blueberry muffins. We raakten aan de praat. Naast deze winkel en café runt de familie een boerderij. De moeder geeft les in voedsel en voedingsmiddelen op een college (en was in dat verband vaker met haar klassen in Amsterdam op bezoek geweest), vader is verbonden aan een universiteit en doet onderzoek naar de vermeende positieve effecten van het eten van de bessen en werkt op het land. 82 jaar oud. De moeder is 67 en haar gezicht bewijst dat het eten van blueberries wel goed moet zijn: amper een rimpel en een geweldige uitstraling. Na het eten van vele taartjes en overladen met blueberries die we als cadeautje meekregen stapten we weer op de fiets.
75 heerlijke kilometers vandaag. Over grote rollende heuvels. Bosland afgewisseld met vergezichten. Af en toe een glimpje oceaan. De zon scheen, het werd zelfs warm.
Het land en de blueberry familie verzoende me met het afscheid van Canada. Maine is erg Trumpgezind. Overal nog plakkaten uit de verkiezingstijd. "Crooket Hillary ..". Toch gek te bedenken dat het merendeel van de mensen die je hier spreekt, in winkels etc, op Trump hebben gestemd. Hoe zouden ze er nu over denken? Het schijnt dat Trump koest gehouden wordt. Zijn mond moet houden en zich daar kennelijk aan houdt. Ik ben benieuwd wat de kranten in Nederland daarover berichten.
Vlak voor we de brug overgingen die Canada van de USA scheidt, hier, stak er een beverfamilie over. Twee volwassen dieren en een jong. De laatste Canadezen die ik zag. Mooi beeld.
Trump is een ding, de veteranen een ander. Overal borden langs de weg. Als veteraan hoef je nergens meer voor te betalen, word je overal uitgenodigd en gehuldigd. Wij kijken daar wat vreemd tegen aan. Het riekt naar patriotisme en populisme. Maar aan de andere kant hoor ik in Nederland nog al eens de klacht van getraumatiseerde ex militairen dat ze, nadat ze gedaan hebben wat ze moesten (en wilden) doen, ze zich uitgekotst voelen en het maar moeten bekijken. Dat alleen al vergroot de kans op het ontwikkelen van een PTSS.
Het tegenovergestelde hier.
Ik vloog over de heuvels. Langs de community Gouldsboro. Daar, in de berm van Highway 1 was een feestje gaande. Muziek, dansende mensen. Een open podium waar plaatselijke muzikanten elke zondagmiddag optreden. De basgitariste fascineerde me. Minstens 70 en een en al swing. Ze zong, begeleidde, maakte grapjes tussendoor. Al snel waren we opgenomen in de gemeenschap. Iedereen wilde natuurlijk weten waar we vandaan kwamen en waar naar toe gaan. Toen de rock and rol klonk konden wij ons niet inhouden en daar stonden we te dansen langs de Highway. Een plaatselijke zangeres met allure zong romantische liedjes. De veteranen, die in grote getallen in het publiek aanwezig bleken, werden alsmaar geprezen en bedankt. Elke song aan hen opgedragen. Broze oude stelletjes dansten in het grind van de parkeerplaats. Hun passen door vele jaren ervaring zorgvuldig aan elkaar aangepast. "Could i have this dance for the rest of my life..."