Wanderlust

"Exploiring the world is one of the best ways of exploring the mind, and walking (lees ook: cycling, AD) travels both terrains". Ik lees Rebecca Solnit's boek Wanderlust.
Gedwongen door een nog strenger beleid op mee te nemen gewicht heb ik voor dit boek gekozen om me te begeleiden op deze reis naar "Old Lost Land". Deze geuzennaam voor NFL komt van een oude Newfoundlander, geciteerd in een roman over Joe Smallwood, de man die NFL naar een federatie met Canada geloodst heeft. In de jaren 40.
Ik zit in het vliegtuig heerlijk Solnit te lezen. Sinds het boek " Fieldguide to getting lost" kan ik niet stoppen met haar verhalen en zienswijzen van de wereld te lezen. "Getting lost". Het lijkt nu een voorteken.
In Amsterdam is, mede door de hulp van Jeroen, alles goed verlopen. Fietsen in het ruim, tassen geseald. Klaar. Op naar Toronto. Dat vond ik eerlijk gezegd toch een beetje een omweg. Maar we hebben ons allebei niet zo met de logistiek van het vliegen bezig gehouden en de tickets waren al lang geleden geboekt en afgestreepte van het lijstje.
We vlogen Nfl voorbij en dieper Canada in. Lekker knus, lezend en kletsend. Gek hè, dat we zo ver westwaarts moeten terwijl we er al bijna zijn, zeiden we nog.
Vlak voor de landing noemde de stewardess de aansluitende vluchten op. Door vertraging was het van belang zsm naar je betreffende gate te gaan. St John's werd niet genoemd. Wel St John. In New Brunswick, een andere Canadeze provincie. Het kwartje viel bij mij toen keihard. We vliegen naar de verkeerde bestemming! Er zijn in Canada twee St John's. Een met en een zonder 's'. Paniek, stress. Het cabinepersoneel kon niets meer doen. Op de luchthaven van Toronto, gigantisch, werden van het kastje naar de muur gestuurd en we hadden maar een uur om de fietsen op te sporen en eruit te laten halen. Verslagen liepen we door de enorme hallen. Niemand die ons iets kon vertellen. Dan maar gewoon doorvliegen naar het ' foute' St John? We hadden geen energie meer. Of toch wel? In ene dacht ik: naar de gate! Ik ga voor de deur liggen desnoods, maar we gaan geen stap in de verkeerde richting. Keihard renden we over het vliegveld, iedereen de pas afsnijdend (oh gelukkkige hardloopbenen!). Daar werden we gehoord en geholpen. Fietsen uit het ruim, tassen idem en we werden op een vlucht naar NFL gezet. Helaas had die uren vertraging. Maar dat maakte ons weinig meer uit.
Over "getting lost" gesproken. De toestand dat je los van het bestaande en bekende even niet weet wat er verder gaat gebeuren. Louterend en bewustmakend van datgene waaraan je gewend bent. Maar ook wel veel stress genererend!
We sliepen op de vloer van het vliegveld, we sliepen in het vliegtuig en zelfs een beetje in de rij staand voor een of andere controle.
Diep in de ruige NFL nacht landden we hier, op dit van God verlaten eiland midden in de oceaan. En verwelkomde ons een helder blauw geschilderd houten huis. Met alle lichten aan, op een heuvel.