House by the sea

De ondergaande zon zette de hemel achter het reuzenrad aan zee in vuur en vlam. In onze donsjacks keken wij vanaf de oude pier naar de laatste badgasten. Twee meisjes konden geen genoeg krijgen van koude golven. Van een jaar of 12. Aan de ene kant bezorgd om hun bikini en of allles nog goed zit. Aan de andere kant onbezorgd spelend in de golven. Mensen met honden. Verliefde stelletjes. Gegil uit de kermisattracties. Amerika op vakantie in een zoveelste rangs badplaatsje. Old orchard beach.
Ik voelde me melancholiek. Weer een beetje terug in de kermis van het bestaan. En vooral wegens het naderende einde van de reis. Nog maar een klein stukje Maine en dan is t klaar.
Dit laatste hoekje van Maine, York county, heeft een bijzondere betekenis voor mij. Hier leefde en werkte May Sarton (schrijfster, 1921-1995) in een huis aan de oceaan. Jarenlang las ik haar dagboeken voor ik ging slapen. Het laatste deel, toen duidelijk werd dat ze ging sterven, heb ik niet uit willen lezen. Ik wilde niet dat er een einde kwam aan de verhalen. Ik verplaatste me helemaal in dat huis. Ik heb er zelfs een schilderij over gemaakt. Ik stelde me de omgeving voor waar ze met haar hond wandelde, de gasten die ze ontving, de gesprekken die ze voerde.
Op onze vorige reis hier, heb ik geprobeerd het huis te vinden. Tevergeefs. Dit keer wilde ik naar de boekhandel in York Harbor. Om te informeren, te kijken er nog werk van haar is dat ik niet ken. Maar helaas. Het pad wat we volgen voert ons hogerop over de heuvels. En er kwam een andere ' spaak in het wiel', figuurlijk gesproken dit keer.
Het regenbuitje dat ons vanmorgen al vroeg wekte, leek zo onschuldig. Toch waren al onze buren al weg of heftig hun tenten aan t inpakken. Wij stapten lekker op de fiets om het trail te volgen. Rond lunchtijd hadden we er heel wat kilometers opzitten. Na de boterham met oranje cheddar en tomaatjes, onze vaste lunchhap, genoten bij een prachtige, vervallen Victoriaanse farm, ging het echt regenen. En het is niet meer opgehouden.
Toen we uren later, doorweekt en uitgeput door t heftig fietsen door deze omstandigheden,een hotel bereikten in Kitterie (zusterstadje van Portsmouth) hoorden we van het noodweer wat boven Maine losgebarsten is en tot in Boston tot overstromingen leidt. Automobiliststen die weg kwijtraken omdat de GPS verdwaald raakt in de regen.
Maine wil ons niet laten gaan. De harde wind draait nog een laatste maal van richting. Onze mobiels vallen uit. De IPad hapert. En dat huis aan de oceaan houdt zich verstopt. Ik zal het met mijn verbeelding moeten doen.