Sweet Sally in the alley (Robert Palmer)

Het naamloze meisje in het kantoor van US Cellular in Elsworth hielp ons uiterst professioneel. De nacht te voren was 'de Amerikaanse mobiel' zoals wij hem zijn gaan noemen ( een wegwerp telefoon ( van US Cellular)waarover Joop al met verbazing qua wegwerp cultuur schreef) keihard gaan 'praten'. Alsof er luidsprekers op de campground waren geplaatst en ons nu toeschreeuwen. Over 'this device' ... ik werd er wakker van en probeerde Joop te activeren. Die leek het helemaal niet vreemd te vinden dat er luidsprekers naast ons schalden. Toen bleek dat het geschreeuw correspondeerde met het oplichten van een van de mobiels die we inmiddels meezeulen, kwam hij in actie. We waren in 4 dagen 3 gb kwijt. Toch vreemd.
Het naamloze meisje fikste het. We moesten wel wat afrekenen. Ze was erg geïnteresseerd in onze reis. Een vriendelijk gezicht, zachtaardig leek ze me. Ze wilde ook graag reizen zei ze. Ze leek hier in charge van een kantoor op een industrieterrein van het verder erg leuke stadje Elsworth. Ze was in Europa geweest, in Parijs. Wat een andere wereld. Ik keek met verwondering naar haar. Haar leeftijd misschien ergens in de dertig. Slimme uitstraling, to the point. Maar ook: heel erg dik. Zo dik heb ik nog nooit iemand gezien.
Terwijl ze met onze mobiel bezig was vertelde ze steeds meer. Over de streek waar ze vandaan komt. Lincolnville. Direct op onze route. Ze vertelde haar familieverhaal. Opa en oma hadden daar tot dit jaar een lobster restaurant. Van heel jong at ze daar. Alles "fried". Ze weet nu dat dat niet zo gezond is.
De grootouders hebben de zaak dit jaar verkocht, aan oude klanten, zei ze met enige spijt in haar stem. Wilden de kinderen of kleinkinderen t niet overnemen? Nee, een zoon was " on drugs", en de andere? "My...". Verder sprak ze het woord niet uit. "The other Son didn't want it". Haar stiefvader heeft daar ook een restaurant, en die doet in verse oesters.
En zij wil iets van de wereld zien. Ze wil naar Vancouver. 'Ze' hebben een plan om te gaan, 'maybe next year, or in two years'. Ik dacht aan een partner maar de potentiële reisgenoot blijkt een 'penfriend' te zijn, via internet ontmoet. Ze chatten al 18 jaar.
We konden amper wegkomen. Ze praatte graag. Er waren geen andere klanten.
Het leek vandaag beslist een Freudiaanse verwarring van wegen. Hoewel onze route, uitgeschreven door The American cycling association' ons naar het binnenland wilde hebben, gingen wij per ongeluk langs de kust. Dit betekende een drukke weg, geen shoulder en veel vrachtwagens. Veel stress en hellingen zonder veilige plek.
In ene waren we in Lincolnville. En daar waren de oesters. Bij de stiefvader van het naamloze meisje.
Uitgebreid gelucht met een bord oesters, geserveerd met zoetig cornbread en een hete saus. Gelukkig er naast. Vervolgens een geweldig lekker broodje ' Crab'. Gelukzalig fietsten we verder door prachtige landschappen. Brede hellingen met zachte gewassen. Bergen op de achtergrond en prachtige huizen met lommerrijke tuinen. De weg voerde ons langs Camden, een prachtig havenstadje. We troffen er een winkel met vers fruit. De sinaasappels etend aan de waterkant, zagen we Sally. Ze verleidde ons.
We lieten de fietsen achter en gingen aan boord van een charmante houten boot. Zo kwam het dat we langs de kust voeren, langs de vele eilanden, de zeestraten ertussen.
Ik keek terug naar het noorden en zag de blauwige contouren van de heuvels en hellingen van de kustlijn die we gefietst hebben. In gedachte zag ik de hele route liggen. De kwartcirkel van 3000 km (waarvan we er 'slechts' 2000 zullen fietsen). Ik zag een kustlijn van het arme NFL. Iemand zie me laatst dat de Newfies erg van hun land houden maar dat het land niet van hen houdt. Het kwelt zijn inwoners. Het mishandelt ze.
De kust van Nova Scotia. En nu de mysterieuze contouren van Maine, met al haar eilanden en zeestraten. Wat een tocht.
Ik schrijf dit onder het afdakje van een aftands maar voor ons perfect motelletje. Uit de tijd dat je je paard nog wilde vastbinden aan de palen van het afdak. Na een tocht van ruim 70 km ben ik nog even bier gaan halen en daarvan genietend zitten we hier nu. Langs de Highway. In een knalgeel motel en denk terug aan het naamloze meisje. Ze had geen naambordje op. Hoe kan ik haar anders onthouden dan als ' Sweet Sally in the alley'?