St. John, mice of the ocean and Trump

Het heeft t universum heel wat trucs gekost om ons te krijgen waar t ons kennelijk hebben wilde. Een verkeerd geboekte ticket, een veerboot moest uit de vaart genomen worden en een busmaatschappij de telefoon niet opnemen.
St. John, at last.
Zo is t gegaan. Gisteravond zaten we over kaarten en internet gebogen, zoekend naar een oplossing om toch via Bar Harbor te kunnen rijden. We hebben daar dierbare herinneringen met de kinderen liggen. Op de voettocht naar Mount dessert keken we uit over zee naar de vele eilanden en landjes in t noorden. Daar wil ik heen, dacht ik.
We zochten naar vervoer vanuit Portland terug naar Bar Harbor. We vonden telefoonnummers van busmaatschappijen. Die bellen we morgen en dan regelen we t, zeiden we voor t slapen gaan. Maar s nachts kon ik niet slapen: bussen, treinen, alles kwam voorbij. En t voelde niet goed. Bovendien bleek onze geplande trip van vandaag te bestaan uit t heen en weer sjezen over een drukke tweebaansweg op weg naar een whale watch plek. Met veel hellingen die we twee keer zouden moeten bevechten.
Joop had kennelijk dezelfde gedachte.
Nee, zeiden we tegen elkaar. Het plan gaat om. Na een kort gesprek met de lieve, veel belezen mevrouw van de campground (die mij het boek gegeven heeft waarover Joop al schreef) was t rond. Op naar St.John.
De veerboot lag al te wachten in de haven van Digby. In een kwartier tijd was ons plan 270' gedraaid.
Bij de veerboot rende een vrouw op ons af. Ook veel gefietst. Ze wees ons op de mogelijkheid via een serie eilanden naar de VS te 'hoppen'. Dat was de informatie die nog ontbrak.
Gelukzalig zaten we op het dek van het schip. De prachtige Bay of Fundy tot zo ver het oog reikt. Een gids vertelde over het wonder wat hier plaats vindt. Hoogste verschil tussen eb en vloed door het badkuip- klots effect. Hierdoor bevat t water veel zuurstof, dus ook plankton, wat weer vissen en walvissen trekt. We zagen porpoises zwemmen ('mice of the ocean'). Ze lijken op dolfijnen maar kleiner en springen minder hoog. Later, op weg over de kleine eilanden, op de ferry, zouden we er meer zien en dichterbij.
Om tijd te winnen voor dit langere traject hebben we een taxi genomen over t eerste stuk snelweg door New Brunswick. Tot St. George, de ferry naar Deer Island. Jack, de taxichauffeur vertelde over zijn leven. Verhuizen achter werk aan. Dat is hier heel gewoon. Jaren in de oil fields gewerkt. In t noorden. Maar steeds teruggekeerd naar de oceaan. Niet echt een linkse rakker maar de klimaatverandering is voor hem evident. En de grote buurman, Trump? Hij zag t aankomen, zijn zusje in Texas niet. Die dacht steeds dat t over zou waaien. Maar dat deed t niet. Jack maakt zich zorgen, over de toekomst van zijn kinderen. En is blij met Trudeau, een 'decent statesman'.
Wachtend op de tweede Ferry, die we niet genomen hebben, ontmoetten we een in Limburg geboren maar hier getogen Canadees en zijn New Yorkse vrouw. Ze gingen naar hun net gekochte huis op het volgende eiland, Campobello. Zij wil niet meer bij Amerika horen. Op slaapmatjes en geïmproviseerd op alle fronten gaan ze er wonen. Wat een stappen zetten mensen. Wat een moed.
En wij? Wij gingen niet. Wij lieten de veerboot gaan en bleven achter op Deer island. De allermooiste plek ter wereld. We zijn gewoon gebleven. Uitkijkend over de oceaanarm, een vuurtje knetterend achter ons. Met ons meegesjouwde eten uitgestald op de picknick tafel. Af en toe zwemt er een zeehond voorbij of een porpoise. De zon gaat bijna onder achter dit sprookjesachtig mooie land.
Wij zijn blij en rustig.