Reis naar t einde van de wereld

Toen Zebedeus, de beer aan t einde van de wereld was aangekomen opende hij een deur en wat denk je? Hij was weer thuis, in zijn eigen knusse huisje! Hoe vaak hebben we dit spannende maar ook geruststellende verhaal niet aan onze kinderen voorgelezen!?
Zo gaat ons verhaal niet.
Het lelijke huisje werd toch nog onze vriend toen donderdag een storm opstak en de temperatuur ernstig daalde. Om niet opnieuw over de prachtige maar uiterst steile hellingen te hoeven, terug naar de trans Canadian, hebben we een rit geregeld met de zakenman annex klusjesman van Rocky Harbour, terug naar Deerlake en verder naar de stad Corner Brook. Hij moest onderweg nog wel wat dingen regelen. Onder andere bloedmonsters van zieke mensen uit de gemeenschap bij t ziekenhuis afleveren. Zo stonden we o.a. te wachten bij de achteruitgang van een ziekenhuis. Maar ook buiten voor t kantoor van de man's accountant. En bij een garage waar een schuld geregeld moest worden.
We besloten ons iets verder op een mooie zijweg richting oceaan te laten afzetten. Route 450. Ja, hij kende de weg. Een prachtige weg, langs de rivier de Humber, in feite een oceaaninham. Veel walvissen komen hier fourageren. Kleine dorpjes, overal lobstervallen. De oude cultuur van visserij leeft hier volop. De weg was eindeloos. De heuvels hoger en ruiger. Bij elke berg keken we elkaar aan: dit moeten we terugfietsen morgen... De Bestuurder werd ook onrustiger. De lol was er voor hem een beetje af en in zijn hoofd verhoogde hij de prijs, bleek later. Maar ja, hij stond ook op ons te wachten toen wij bij de laatste pleisterplaats nog wat etenswaren insloegen.
Waar leidt dit heen?
Uiteindelijk doemde onze bestemming op: provincial park 'Blow me down'. Wat een toepasselijke naam! Aan t einde van de wereld. De auto reed weg. Ons laatste contact met de bewoonde wereld verdween uit zicht. Geen telefoon. Geen internet. Alleen een parkwachter die t hoofdschuddend aan zag. Met hem zouden we nog te maken krijgen, maar daarover later meer.
We hadden net de tent opgezet toen t begon te regenen. En dat bleef het doen. Tijdens een wat droger uurtje hebben we de omgeving verkend. Een smalle landtong tussen twee oceaan inhammen. Uitzicht op Island Bay. Mistige vertes, waar zee, lucht en land in elkaar overgaan. Glashelder water. Melancholisch stemmende vergezichten.
In een ander droogmoment een paar eieren in de pan gegooid. Blik tomaten erbij. En weer in t tentje. Lezen met een mijnwerkerslamp op je hoofd. Zuinig sippend aan een blikje bier. Stilte, op het tikken van de regen op het tentdak na. We hebben t droog gehouden. Vandaag hoorden we dat er extreem veel water naar beneden is gekomen.
Vanmorgen scheen de zon. Opnieuw eieren gebakken, met kaas. Het enige wat we bij ons hadden.
Ik heb vandaag over t water zitten staren. Wat een ruimte, wat een wereld van zeebeesten, landdieren, ( moose! We zagen een moeder met kind!) planten , landschappen waar we niets van weten. Een parallelle wereld aan t einde van de wereld.
Maar anders dan bij Zebedeus is er geen deurtje naar huis. Hoe komen wij verder?
Daarover vertelt Joop meer.