Alleen op de wereld
Door: Angeline
Blijf op de hoogte en volg Joopenangeline
24 Juni 2017 | Canada, Flin Flon
De wind jakkert om het huisje en de regen belemmert het uitzicht op de oceaan. Musgrove harbour. Een piepklein dorpje aan het einde van de wereld. Maar we zitten droog en inmiddels opgewarmd in de gezellige kamer op de bank. Laat de elementen het verder maar uitvechten. Wij hebben onze strijd geleverd.
Vanaf Centreville de weg omhoog, het schiereiland op, genomen. Ondanks sombere voorspellingen was het droog met een aarzelend zonnetje. Wind mee, voor deze keer. Dorpjes in kleine baaitjes in de oceaan. Allemaal heel schilderachtig. De weg slingert omhoog. We kunnen het goed hebben. De huizen worden zeldzamer. Een landschap van dennen langs vennetjes. Overal water met de hemel erin weerspiegeld. Stilte. Afgezien van een enkele auto. De dennen maken plaats voor struikjes tussen blokken bazalt. Het uitzicht op de oceaan weider. En dan zie ik ze. Niet een, maar heel veel. Dobberend in de golven. Een van de doelen van deze reis, voor mij. Voor hen zeul ik campers en statief mee. Ijsbergen.
De noord-oostkust van NFL wordt ook wel 'iceberg alley' genoemd. Hier drijven de stukken afgebroken gletscher van Groenland en de Noordpool voorbij. Als badeendjes. Ze hebben de wonderlijkste vormen. We hebben al een dobberende kip gezien. Een vliegtuig. Een kikker. Hun kleur is van helder wit tot groen-blauw. Kleintjes maar aan de horizon doemen enorme gevaartes op. Zo eentje heeft ooit de Titanic doen zinken.
Getuigen van een andere tijd. Vele duizenden jaren oud zijn ze. Als ze hier terecht zijn gekomen. Langzaam keren ze terug tot hun oorspronkelijke substantie en verdwijnen ze in de oceaan.
Volkomen in de ban van dit magische uitzicht fietsten wij voort. De lucht veranderde, de wind draaide. In een winters dorpje schoten we de winkel annex pompstation annex restaurantje in. Om maar weer een bord firiet met 'cod' te eten. En voort ging de tocht. Het landschap nu geheel tot toendra teruggebracht. Een weg met telefoondraden erlangs, verder niets. De komende 30 kilometer niet. En de regen zette nu echt door.
Druipnat en heel erg koud belandde we in dit dorpje waar wederom een heerlijk huisje op ons wachtte. Als ik vanaf de bank naar buiten kijk zie ik oceaan, wat huisjes, stenen en wat struikjes. Allemaal geteisterd door de wind.
Waarom vind ik dit toch zo heerlijk ?
Vanaf Centreville de weg omhoog, het schiereiland op, genomen. Ondanks sombere voorspellingen was het droog met een aarzelend zonnetje. Wind mee, voor deze keer. Dorpjes in kleine baaitjes in de oceaan. Allemaal heel schilderachtig. De weg slingert omhoog. We kunnen het goed hebben. De huizen worden zeldzamer. Een landschap van dennen langs vennetjes. Overal water met de hemel erin weerspiegeld. Stilte. Afgezien van een enkele auto. De dennen maken plaats voor struikjes tussen blokken bazalt. Het uitzicht op de oceaan weider. En dan zie ik ze. Niet een, maar heel veel. Dobberend in de golven. Een van de doelen van deze reis, voor mij. Voor hen zeul ik campers en statief mee. Ijsbergen.
De noord-oostkust van NFL wordt ook wel 'iceberg alley' genoemd. Hier drijven de stukken afgebroken gletscher van Groenland en de Noordpool voorbij. Als badeendjes. Ze hebben de wonderlijkste vormen. We hebben al een dobberende kip gezien. Een vliegtuig. Een kikker. Hun kleur is van helder wit tot groen-blauw. Kleintjes maar aan de horizon doemen enorme gevaartes op. Zo eentje heeft ooit de Titanic doen zinken.
Getuigen van een andere tijd. Vele duizenden jaren oud zijn ze. Als ze hier terecht zijn gekomen. Langzaam keren ze terug tot hun oorspronkelijke substantie en verdwijnen ze in de oceaan.
Volkomen in de ban van dit magische uitzicht fietsten wij voort. De lucht veranderde, de wind draaide. In een winters dorpje schoten we de winkel annex pompstation annex restaurantje in. Om maar weer een bord firiet met 'cod' te eten. En voort ging de tocht. Het landschap nu geheel tot toendra teruggebracht. Een weg met telefoondraden erlangs, verder niets. De komende 30 kilometer niet. En de regen zette nu echt door.
Druipnat en heel erg koud belandde we in dit dorpje waar wederom een heerlijk huisje op ons wachtte. Als ik vanaf de bank naar buiten kijk zie ik oceaan, wat huisjes, stenen en wat struikjes. Allemaal geteisterd door de wind.
Waarom vind ik dit toch zo heerlijk ?
-
25 Juni 2017 - 17:54
Marein:
Lieve Angeline en Joop,
Wonderschoon weer al jullie verhalen. Soms denk ik, hoezo een fietsvakantie? Een liftvakantie met prachtige ontmoetingen. Het is het waard ze in een boekje 'korte verhalen' te verwerken. Geert Mak's "John's reis" is er niks bij.
Ïk ben druk met huis Zeeburgereiland. Het zou wel eens kunnen gaan lukken. Huis met zicht op Schellingwouderbrug/Oranjesluis en IJsselmeer in de verte. "Rooms with a view". Niet zo wijds als jullie oceaan, maar toch.
Liefs, Marein -
25 Juni 2017 - 19:35
Joopenangeline :
Lieve Angeline en Joop,
Wat hebben jullie alweer een avonturen beleefd, heerlijk om mee te leven! De ijsschotsen, ijskastelen, ijsdieren, ik zie ze voor me!
Fijn dat jullie warme shelters hebben.
Hoe avontuurlijker de reis, hoe variabel de ' refuges'!
prachtige tocht gewenst, ik fiets stiekum mee!
liefs Marieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
