To the lighthouse

We waren al vroeg wakker vanmorgen. Geen wonder. Gisteren lagen we, na de biertjes, het te vette eten en de fietsen nog even in elkaar gesleuteld te hebben, vroeg in bed.
We moesten nog wat voorbereidingen doen vandaag. De oude mobiel van Rosa (voor ons zo geavanceerd dat we de meeste vragen die het telefoon en computermannetje die we hier gevonden hebben ons stelde, niet konden beantwoorden). Er moet Canadees internet op. Dan kunnen we bellen en doen wat we willen. Leek ons handig. Maar niet zo simpel. Nu al drie keer terug geweest.
Dit soort 'boodschappen' doen is op reis toch wel veel leuker dan thuis. Nu hoort t er gewoon bij. Uren in een telefoonwinkel rondhangen en luisteren naar de zangerige stem van de Indiase deskundige. Met wat fantasie ben je in India. De temperatuur is er ook naar. Tegen de dertig graden! Terwijl wij voorbereid zijn op nachtvorst!
Naar de vuurtoren was het plan van de dag. Naar Cape Spear. Het meest oostelijke stukje Canada. Het dichtst bij Europa, vooruitgeschoven in de oceaan. Hierlangs passeren ijsbergen. De stukjes afgebroken gletscher van de Noordpool. Niet vandaag. Ook geen walvissen. Door de laat ingezette lente is het water ze te koud hier en verblijven ze elders. Jammer. Ik denk dat ik moet blijven fietsen tot ik eindelijk een walvis mag aanschouwen. Het is niet anders.
De 40 kilometer zien er op de kaart vrij onschuldig uit. Maar de werkelijkheid sloeg genadeloos toe. Heftige storm, heen in de rug. Steile hellingen. En bloedheet. Onze vuurdoop.
Ik genoot van het fietsen. Na een jaar weer ' echt': on the road. Pittige hellingen dat wel, maar de pedalen draaiden rond en mijn gemoed was rustig. Gedachtes komen en gaan, associatief en vrij.
Ik herken zo wat Rebecca Solnit schrijft over wat er in je hoofd gebeurd bij het wandelen. " Walking,ideally, is a state in which the mind, the body and the world are aligned, they where three characters finally in conversation together, three notes suddenly making a chord. Waliking allows us to be in our bodes and in the world without being made busy by them. It leaves us free to think without being wholly lost in our thoughts".
Hoe zal het gemoed van de vuurtorenwachter geweest zijn, hier? Op dit verlaten puntje, midden in de oceaan? We bezochten de toren en het woonhuis, geheel in oorspronkelijke staat. Hier woonden verschillende generaties vuurtoren wachters. De laatste twee, vader en zoon, met elke een familie van elf kinderen. Elke nacht moesten er zeven lampen brandend gehouden worden en overdag moest het koper van de platen die de reflectie brengen, gepoetst, het hout gesprokkeld voor de vuren en alles wat er nodig is om elf kinderen in leven te houden.
Ik droomde weg bij de woonkamer met een tafeltje en stoeltje voor het raam met uitzicht over zee. Een schrijfboekje, een pen. Heerlijk. Maak mij maar vuurtorenwachter.